કકળાટની કોમેડી – વિનય દવે

​”કકળાટની કોમેડી”

– વિનય દવે
મારા જયન્ત નામના એક મિત્રને ત્યાં બનેલો આ સાચો પ્રસંગ છે. એની પત્નીનું નામ જયા. “જયા-જયન્ત” ના ઘરમાં મિત્રની પત્ની જયા અને મિત્રની મમ્મી રમાબેન વચ્ચે “એકતા કપૂર બ્રાન્ડવાળા” સાસ-બહુના સંબંધો હતાં. સાસુ-વહુ રોજે “સીઝ ફાયરનું વાયોલેશન” કરે, નાની મોટી વાતે એમની વચ્ચે “ચકમક” ઝર્યાં કરે. ગમે ત્યારે વાતાવરણ તંગ બની જાય. મારો મિત્ર અને એનો દિકરો “પીન્ટુ” આ બધું મૂકપ્રેક્ષક બની જોયા કરે. “ટેણિયા” પીન્ટુને તો આ “ધમાચકડી” દ્વારા “એન્ટરટેઇનમેન્ટ” પણ મળતું. સાસુ વહુ બન્ને એકબીજાને નીતનવા ઉપનામોથી નવાજતાં. રમાબેન જયાને “ઉદ્ધત.. મનસ્વી..દાધારંગી..” કહેતાં. જયા રમાબેનને “માથાફૂટીયા..લડવાડિયા.. એક નંબરનો ‘કકળાટ’…” એવાં ઉપનામ આપતી. પીન્ટુડો આ બધું સાંભળી એને યાદ રાખતો.

દિવાળીનાં દિવસો હતાં. કાળીચૌદશની સાંજે જયા નાની પ્લેટમાં ચાર-પાંચ વડાં અને લોટો પાણી લઈ ચાર રસ્તે “કકળાટ કાઢવા” જતી હતી. સાસુ બેઠાંબેઠાં ટીવી જોતાં હતાં. જયન્ત મોબાઇલમાં “વોટ્સએપ-વોટ્સએપ” રમતો હતો. પીન્ટુ ત્યાં જ બેસી મઠીયા ખાતો હતો. જયાને વડાં અને લોટો લઈને બહાર જતાં જોઇ પીન્ટુએ પૂછ્યું ” મમ્મી, આ વડાં અને લોટો લઈને ક્યાં જાય છે..?” જયાએ કહ્યું “ચાર રસ્તે..” પીન્ટુ મઠીયા ખાતો અટકી ગયો ને પુછ્યું ” કેમ, ચાર રસ્તે?” જયાએ કહ્યું “બેટા, આપણે ત્યાં રિવાજ છે કે કાળીચૌદશે ચાર રસ્તે વડાં મૂકી ને ફરતે પાણી ચડાવો તો ઘરમાંથી કકળાટ જતો રહે..એટલે હું કકળાટ કાઢવા જાઉં છું…” આ સાંભળી પીન્ટુડો બોલ્યો “મમ્મી તું કાયમ એવું કહે છે કે દાદી એક નંબરનો કકળાટ છે, તો પછી દાદીને જ ચાર રસ્તે મૂકી અને કકળાટ કાઢી આવ ને..”

બસ……

પછી “જયા-જયન્ત” ના ઘરમાં દસ હજાર ટેટાંની લૂમ ફૂટી હતી.

– વિનય દવે

©Vinay Dave

નવરાત્રીમાં નૌટંકી – વિનય દવે

Please read my article in my regular column LA’FATAR on 2nd page of KALASH POORTI of DIVYA BHASKAR.
“નવરાત્રિમાં નૌટંકી” 

– વિનય દવે

લા’ફટર”
કળશ પૂર્તિ- દિવ્ય ભાસ્કર(પેજ-૨)
મનોરંજન ફ્લેટ્સ’માં નવરાત્રિ પહેલાં ખુશીની લહેર દોડી ગઈ’તી, કેમ કે વર્ષો પછી પહેલી જ વાર ફ્લેટમાં ગરબાનું આયોજન થયું હતું. આમ તો દર વર્ષે ફ્લેટના કૉમન પ્લોટમાં નવરાત્રિની નવે-નવ રાતે માતાજીના ફોટા સામે માત્ર આરતી પૂજા થતી હતી, પણ વ્યવસ્થિત ગરબાનું આયોજન નહોતું થતું. આરતી પતાવીને લોકો બીજે ગરબે ઘૂમવા રવાના થઈ જતાં, પણ આ વર્ષે સ્થિતિ બદલાઈ ગઈ’તી. નવા ચૂંટાયેલા ચેરમેન કમ સેક્રેટરી નગીનભાઈએ જાહેરાત કરી કે આ વર્ષે આપણે ત્યાં ગાયક સાથેના ઓર્કેસ્ટ્રાવાળા ‘લાઇવ ગરબા’ થશે.

 

જાહેરાત થતાં જ મનોરંજન ફ્લેટના રહીશો અવનવા મનોરંજનની અપેક્ષા સાથે આનંદમાં આવી ગયા. આ બાજુ નગીનભાઈએ જાહેરાત તો કરી નાખી હતી, પણ ગરબા ગવડાવવા કયા ઓર્કેસ્ટ્રાવાળાને બોલાવવા એ બાબતે એ કનફ્યૂઝ હતા. ઓર્કેસ્ટ્રા શોધી લાવવાનું કામ એમણે એમના ભાણિયા રાકેશ ઉર્ફે રાકલાને સોંપ્યું. રાકલો આમેય ‘કબાડાબાજ’ હતો. એ જાતજાતના લોકોને ઓળખતો હતો. જેમાં ઓર્કેસ્ટ્રાવાળા અને ગાયકો પણ હતા. રાકલાએ એ બધાયનો ‘કોન્ટેક’ શરૂ કર્યો, પરંતુ મોટાભાગના સાજિંદા, વાજિંદા અને ગાયકો ‘બુક’ થઈ ગયાં હતાં.

 

ગરબા ગવડાવવા કોઈ જ આર્ટિસ્ટ નહીં મળવાથી રાકેશ ‘હલવાયો’. મામા સામે એણે અત્યાર સુધી એવાં બણગાં ફૂંક્યા’તાં કે ‘આપણે’ કોઈ બી કામ પતાવી આપીએ એવા છીએ.’ પણ આ ગાયક-ઓર્કેસ્ટ્રા શોધવાના કામમાં રાકલો ગોટે ચડી ગયો’તો. છેવટે એણે એક ભજનમંડળીને બુક કરી દીધી. ભજનમંડળીવાળાને થોડા એડવાન્સ ચૂકવીને કડક સૂચના આપી કે ‘તમારે સરખા ગરબા ગાવાના છે નહીંતર બાકીના પૈસા નહીં મળે.’

 

ભજનમંડળીને પહેલી વાર આવો મોકો મળ્યો હતો. એટલે એમણે પણ જોરદાર તૈયારી શરૂ કરી દીધી અને ત્રણ-ચાર કલાક ચાલે એવો ગરબાનો કાર્યક્રમ તૈયાર કરી નાખ્યો. રાકલો પણ ભજનમંડળીની તૈયારી જોઈ ગેલમાં આવી ગયો. નગીન મામાના મનોરંજન ફ્લેટમાં નવ રાત ગરબા કર્યા પછી ભજનમંડળીને જે પેમેન્ટ મળવાનું હતું, એમાંથી પચીસ ટકા રાકલાને મળવાના હતા એટલે રાકલો ખુશ ખુશ હતો, પણ ત્યાં જ રાકલાના મામાએ ધડાકો કર્યો કે, ‘ફ્લેટવાળા એવું કહે છે કે માત્ર પહેલા દિવસ માટે જ ઓર્કેસ્ટ્રાવાળાને બુક કરો.

 

જો એમાં બધાને મજા પડશે તો જ આપણે પછીના આઠ દિવસનું બુકિંગ આપીશું.’ મામાની આવી ગેબી વાત સાંભળી રાકલો મૂંઝાયો, પણ ભજનમંડળીવાળાએ ધરપત આપી કે, ‘અમે એવા જોરદાર ગરબા ગાઈશું કે એમને બાપ કહીનેય પછીના દિવસોનું બુકિંગ આપવું પડશે.’ ભજનમંડળીની વાત સાંભળી રાકેશમાં કોન્ફિડન્સ આવી ગયો, પણ પ્રોગ્રામના આગલા દિવસે ભેદી ઘટના ઘટી. રાકલાની ખોજ એવા ભજનમંડળીવાળા કોઈ જ્ઞાતિમંડળમાં ભજનો ગાવા ગયેલા. ત્યાં જમણવારમાં બરાબરનું દબાવીને એમણે ખાધું અને પછી એમને ‘બારે મેઘ ખાંગા’ થઈ ગયાં.

 

ચારે જણાને   ‘ભયંકર’ ઝાડા-ઊલટી થઈ ગયાં અને ચારેયને હોસ્પિટલભેગા કરવા પડ્યા. જ્યાં ડૉક્ટરે જાહેર કર્યું કે, ‘આમને ઊભા થતાં અઠવાડિયું લાગશે.’ જે સાંભળી રાકલાના મોતિયા મરી ગયા. એના મામાની ઇજ્જતનો સવાલ હતો. વળી, એણે એડવાન્સ લીધેલા પૈસા પણ પાછા આપવાની સ્થિતિમાં એ નહોતો. કોઈ પણ ભોગે એણે પ્રોગ્રામ કરવો જ પડે એવું હતું. ત્યાં એના ભેજામાં એક ઝન્નાટ વિચાર આ‌વ્યો. એણે ફિલ્મી દાવ અજમાવવાનું નક્કી કર્યું. એના ઓળખીતામાંથી એ ચાર એક્ટરને પકડી લાવ્યો. રાકલાએ એ ચારે એક્ટરને કહ્યું, ‘તમારે માત્ર ગાવા વગાડવાની એક્ટિંગ કરવાની છે. ખાલી હોઠ હલાવવાના અને વાજિંત્રો વગાડવાનું નાટક કરવાનું છે. ગરબાનો ઓડિયો, સાઉન્ડ યાને કિ અવાજ માટે આપણે ઓડિયો સીડી વગાડીશું.’ પૈસા મળવાના હતા એટલે પેલા ચારેય ગરબાના ખેલમાં અભિનય કરવા રેડી થઈ ગયા અને પ્રોગ્રામની રાત્રે એ બધા ગાયક અને સાજિંદાની જેમ ગરબાને અનુરૂપ ગેટઅપ ઠઠાડી મનોરંજન ફ્લેટના મેદાનમાં ધસી ગયા.
રાકલાના મામા નગીનભાઈએ અને ફ્લેટના બીજા બધાએ એમનું હરખભેર સ્વાગત કર્યું અને પછી ગરબાનો પ્રોગ્રામ શરૂ થયો. રાકલાએ ઓડિયો સીડી વગાડી અને એક્ટરોએ ગાવા-વગાડવાનો અદ્્ભુત અભિનય શરૂ કર્યો. ઓડિયો સીડીમાં ગાયકનો અવાજ, મ્યુઝિક જોરદાર હતું અને પેલા એક્ટરોનો અભિનય તો ઔર જોરદાર હતો એટલે વાત જામી. મનોરંજન ફ્લેટના રહીશો મસ્તીથી ગરબે ઘૂમતા હતા. ત્યાં જ પોલીસે રેડ પાડી અને ગરબા બંધ કરાવ્યા. રેડ પાડવા આવેલા ઇન્સ્પેક્ટરે રાડ પાડી કહ્યું કે, ‘અહીંયાં પાછળ જ હોસ્પિટલ છે. એટલે આ સાઇલન્સ ઝોન છે.

 

અહીંયાં ઘોંઘાટ કરવા બદલ આયોજકની ધરપકડ કરવી પડશે.’ નગીનભાઈ આ સાંભળી ડરી ગયા. છેવટે એમણે ઇન્સ્પેક્ટરને સાઇડમાં લઈ જઈને પહેલાં, ‘સમજાવટ’ કરી ને પછી ‘પતાવટ’ કરી. પોલીસ ‘ગરબા કાયમ માટે કેન્સલ’ની બાંહેધરી લઈ બીજે રાઉન્ડ મારવા નીકળી ગયા. નગીનભાઈએ ગાયકની અને ઓર્કેસ્ટ્રાની માફી માગી. નક્કી થયેલા પેમેન્ટથી થોડું વધુ પેમેન્ટ ચૂકવી રાકેશને એમને મૂકી આવવા સૂચના આપી. રાકેશ ઓર્કેસ્ટ્રાવાળાને મૂકવા નીકળ્યો. પછી થોડે દૂર એક ચાની લારીએ ગાડી રોકી જ્યાં એના જ ઓળખીતા, રેડ પાડવા આવેલા નકલી પોલીસ ત્યાં બેઠા હતા અને પછી નકલી પોલીસ અને નકલી ઓર્કેસ્ટ્રાવાળાએ મસ્તીથી ચા-નાસ્તો કર્યો.

Gujarati News સાથે જોડાયેલા અન્ય અપડેટ જાણવા માટે અમને Facebook અને Twitter પર ફોલો કરો

Web Title: Article of La Fatar by Vinay Dave in Kalash Magazine

(News in Gujarati from Divya Bhaskar)

સ્કુલનો હીલેરીયસ પ્રસંગ -વિનય દવે

​સ્કુલનો એક “હીલેરીયસ” પ્રસંગ…
હું અને મુકેશ ઉર્ફે “મુકલો” ચાલુ કલાસે વાતોમાં મશગૂલ હતાં. હું કોઇકની પાછળ બેઠો હતો એટલે ઢંકાયેલો હતો જેને લીધે સાહેબને દેખાતો નહોતો. પણ સાહેબને વાતો કરતો મુકલો “સાફસાફ” દેખાતો હતો. એટલે સાહેબે મુકલાને અચાનક ઉભો કરી પૂછ્યું “મેં હમણાં જે સવાલ પૂછયો એનો જવાબ શું આવે બોલ..?” મુકલો મારી સાથે વાતોમાં “મગન” હતો એટલે સવાલ શું હતો એની મુકલાને ખબર જ નહોતી.. મૂંઝયેલા મુકલા એ ધીમેથી મને પૂછ્યું “વિનીયા, શું જવાબ આવે..?” અને સાચું કહું બૉસ..? સવાલ કયો હતો એની તો મને પણ ખબર નહોતી.. તે છતાં કોણ જાણે કેમ મારા મનમાં શું સુજ્યું કે મેં ચુપચાપ બેન્ચ ઉપર આઠ આંગળીઓ મૂકી દીધી. મુકલાએ આંગળીઓ ગણી. ત્યાં સાહેબ ફરી તાડ઼ુક્યા “મારા સવાલનો જવાબ શું આવે..?” મુકલાએ મારી આઠ આંગળીઓ પર વિશ્વાસ મૂકી “કોન્ફિડન્સ” સાથે જવાબ આપ્યો.. “સાહેબ તમારા સવાલનો જવાબ છે – આઠ..”

કલાસમાં ખળભળાટ મચી ગયો. સાહેબે મુકલાને “કાનપટ્ટાની રસીદ” કરી અને કલાસની બહાર કાઢી મૂક્યો. મને કે મુકલાને શું ગરબડ થઈ એની એ દિવસે તો ખબર જ નહોતી પડી. પણ પછીથી એટલી ખબર પડેલી કે એ ઇતિહાસનો પિરિયડ હતો. અને સાહેબ મુઘલ સલ્તનતના બાદશાહ અકબર વિશે ભણાવી રહ્યાં હતાં. 

સાહેબનો સવાલ શું હતો એની તો અમને ક્યારેય ખબર નહોતી પડી પણ આજે વિચાર કરું તો સાહેબનો સવાલ અને મુકલાનો જવાબ આવાં કંઇક લાગે છે..
સાહેબનો સવાલ – અકબરના બાપાનું નામ શું હતું..?

મુકલાનો જવાબ – આઠ

….

સવાલ- અકબરની રાણીનું નામ શું હતું..?

જવાબ- આઠ

….

સવાલ –  અકબરનું આખું નામ શું હતું..?

જવાબ – આઠ..
હવે બાકીના સવાલ જવાબ તમે જ વિચારી જુઓ..

– વિનય દવે

©Vinay Dave

ડૉક્ટર – વિનય દવે

​ડૉક્ટર
બકુલ બોચીયા એનું નામ હતું. બારમા સાયન્સમાં એ અમારી સાથે ભણતો. ખૂબ હોશિયાર. કાયમ “હાઈએસ્ટ” માર્ક્સ લાવે. અમારામાંથી કોઈને કાંઇ ના આવડે તો એ અમને સમજાવતો, શીખવાડતો, ભણાવતો. એ દેખાવે ગંભીર અને “સ્ટુડિયસ” હતો એટલે અમે એને ચીડવવા “બોચીયો” કહેતાં. પણ એ હસીને અમારી મજાક સહન કરી લેતો. બારમામાં એનો “બોર્ડ” માં છઠ્ઠો નંબર આવેલો. સ્કુલમાં એનું સન્માન થયેલું. 

એણે મેડીકલમાં એડમિશન લીધેલું. પછી અમારાં રસ્તા અલગ પડી ગયેલાં એટલે સંપર્ક છૂટી ગયેલો. પણ મિત્રો દ્વારા જાણવા મળ્યું હતું કે મેડીકલમાં પણ એણે “અવ્વલ નંબર” જાળવી રાખ્યો હતો. વર્ષો સુધી મને એનું નામ યાદ રહ્યું હતું. જ્યારે પણ હું કોઈ ડૉક્ટરનું પાટિયું જોતો ત્યારે ડોક્ટરનું નામ અચૂક વાંચતો,અને એમાં મારા સ્કુલના મિત્ર બકુલ બોચીયાનું નામ શોધતો.

હમણાં થોડા વખત પહેલાં મારા બાપુજીને હોસ્પિટલમાં દાખલ કર્યા હતાં. એ ICU માં હતાં, કોઈને અંદર જવાની “પરમિશન” નહોતી એટલે હું બહારના મોટા વેઇટીંગરૂમમાં બેઠો હતો. રાત પડી ગઇ એટલે હું ત્યાંની ખુરશી પર જ લાંબો થઈને સૂતો હતો.

ત્યાં મોડી રાત્રે અચાનક ઘોંઘાટ થયો અને હું ઝબકીને જાગી ગયો. મેં જોયું તો દરવાજા પાસે ટોળું જમા થયું હતું. ત્યાં હોસ્પિટલના બે સિક્યુરિટી ગાર્ડ કોકને ધમકાવી રહ્યાં હતાં. જેને ધમકાવી રહ્યાં હતાં એ માણસ કહેતો હતો “મને અંદર જવા દો, હું ડૉક્ટર છું, મારે મારા પેશન્ટને ચેક કરવાના છે..” એક ગાર્ડ એ કહ્યું “કાલે સવારે આવજે, અત્યારે રાત્રે અંદર જવાની મનાઈ છે..” પેલા માણસે ગુસ્સામાં, મોટા અવાજે બૂમો પાડી ફરીથી એનું એજ કહ્યું “મને અંદર જવા દો..હું ડૉક્ટર છું…મારે મારા પેશન્ટને ચેક કરવાના છે…” એની આવી બૂમાબૂમ સાંભળી બીજા ગાર્ડથી રહેવાયું નહીં એટલે એણે પેલા માણસને જોરથી લાકડી ફટકારી અને પછી ગંદી ગાળો બોલતો એ એને ધક્કા મારતો મારતો એ બહાર લઈ ગયો. રાત્રે રોકાયેલા પેશન્ટનાં સગાઓનું વિખેરાઈ ગયું. બધાં પોતપોતાની જગ્યાએ જઇ આડા પડ્યાં. હું હજી ત્યાં જ ઉભો હતો. ત્યાં ઉભેલો ગાર્ડ મારી સામે વિચિત્ર રીતે હસ્યો. મેં એને પૂછ્યું “શું થયું’તું..?” ગાર્ડ બોલ્યો “કંઇ નઈ સાહેબ, ગાંડો છે એ.. રોજ રાતે અહીં આવી ધમાલ કરે છે..” મેં આશ્ચર્ય સાથે પૂછ્યું “ગાંડો છે..? પણ એ તો એવું કહેતો હતો કે એ ડૉક્ટર છે..!!” ગાર્ડે કહ્યું “હા, એ ડૉક્ટર જ છે.. પંદર વરસ પહેલાં એ અહીંયા આ જ હોસ્પિટલમાં ડૉક્ટર તરીકે કામ કરતો હતો..”  મેં કહ્યું “તો પછી તમે એને મારી, ગાળો બોલી બહાર કેમ કાઢી મૂક્યો..? ગાર્ડે બીડી સળગાવી ધુમાડા કાઢતાં કહ્યું ” કેમ કે એ ડૉક્ટર ગાંડો થઈ ગયો છે.. ૨૦૦૧ ના ભૂકંપ વખતે એનો ફ્લેટ પડી ગયો એમાં એનાં મા, બાપ, વહુ, દિકરી, દિકરો બધાં જ એની નજર સામે દટાઈને મરી ગયા.. એના ભાઇ એ પણ એને સાથે ના રાખ્યો.. એમાં ને એમાં એ ગાંડો થઈ ગયો… જુઓ સામેની ભીંત પર હોસ્પિટલના ઉદ્દઘાટન વખતનો એનો ફોટો પણ છે એમાં એનું નામ પણ છે.. ડૉક્ટર બકુલ બોચીયા…” મારા પર વીજળી પડી હોય એવું મને લાગ્યું..

– વિનય દવે

©Vinay Dave

कभी कभी -विनय दवे

​१९७० के दशकमें अहमदाबादमें १०० से ज्यादा फिल्म थियेटर्स थे । जिन्हें आज सिंगल स्क्रीन थियेटर कहा जाता है वैसे बड़े बड़े थियेटर्स थे। लेकिन कुछ अलग अलग फेक्टर्स की वजह से ये सब थियेटर्स बंध होते गए । आज वो सभी थियेटर्स बिक कर टूट गए है, और उनकी जगह पर शॉपिंग कॉम्प्लेक्स या ऑफिस बिल्डिंग बन गए है । अब तो बस कुछ गिनेचुने सिंगल स्क्रीन थियेटर ही बचे है । वो भी किसी बूढी व्यक्ति के जैसे मरते मरते जी रहे है (हर एक शहरमें ये ही हाल है ) ।

पर आज सिंगल स्क्रीन थियेटर्सकी नहीं कुछ और ही बात करनी है । 

कुछ दिन पहले मैं और मेरे दोस्त जानेमाने कवि भावेश भट्ट नुक्कड़ पर चाय पीते हुए थियेटर्स के गोल्डन पीरियडकी बाते कर रहे थे। अचानक हमने वो सभी थियेटर्स की जगह पर जाने का सोचा । और हम तुरंत ही बाइक ले कर निकल पड़े ।

तक़रीबन दो घंटे घूम कर हम वो सभी पुराने थियेटर्स की जगह पर गए। हर एक जगह पर रुक कर हमने वो थियेटरके बारे में बातें की । हमने वहाँ कौन कौनसी फिल्मे देखि थी वो भी याद किया। घुमते घुमते हम ऐसी जगह पहोंचे जहाँ पुरानी “मॉडल टॉकीज़” थी। वहाँ इतना कुछ बदल गया था, इतनी बिल्डिंग बन गईं थी  कि हमें वो “मॉडल टॉकीज़” एक्ज़ेट कौन सी जगह पर थी वो मिल नहीं रहा था ।  मैं और भावेशभाई “ये बिल्डिंग… नहीं नहीं..ये बिल्डिंग..” ऐसा बोल कर Guessing कर रहे थे। उसी वक्त बैसाखी के सहारे से चलता हुआ एक लंगड़ा भिखारी आया। उसने हमसे पूछा “क्या ढूंढ रहे हो साहब..?” हमने कहा “यहाँ पुरानी मॉडल टॉकीज़ हुआ करती थी वो कहा पर थी..?” भिखारीने तुरंत एक बिल्डिंग दिखाया ” ये दुकानें लगी हुई है यहाँ मॉडल टॉकीज़ हुआ करती थी..” मैं और भावेशभाई वो जगह को देख ही रहे थे तभी भिखारीने कहा ” १९७६ में ‘कभी-कभी’ फिल्म यहाँ लगी थी.. बहोत बारिश हो रही थी तब.. यहाँ काफी पानी भर गया था.. मेरी आधी बैसाखीभी डूब गई थी.. लेकिन फिर भी उस भरे पानी से गुज़र कर मैंने वो फील्म पहले ही दिन पहले शो में देखि थी.. बस, यही पर वो मॉडल टॉकीज़ थी…” ऐसा कह कर वो बुलंद आवाज़में गाना गाता हुआ बैसाखीके सहारे आगे बढ़ गया…

” कभी कभी मेरे दिल में ख़याल आता है.. के जैसे तुझको बनाया गया है मेरे लिए…”

– विनय दवे

©Vinay Dave

“ભગો” – વિનય દવે

નાનાં હતાં ત્યારની વાત છે. અમારો એક મિત્ર હતો જેને અમે બધાં “ભગો” કહેતાં. ભગો જોરદાર “ટેલેન્ટેડ” હતો. ફિલ્મો જોવાનો જબરો શોખીન. બધાંજ પિક્ચર જોતો. અને પછી પિકચર જોઇને આવ્યા પછી અમને બધાયને એની સ્ટોરી કહેતો. સ્ટોરી કહેવાની એની અનોખી સ્ટાઇલ હતી. એ બેકગ્રાઉન્ડ મ્યુઝિક અને એક્ટરોની એક્ટિંગ સાથે સ્ટોરી કહેતો. “.. અને પછી બચ્ચન બોલે છે – પીટર,તુમ લોગ મુજે બાહર ઢૂઁઢ રહે થે ઔર મૈં તુમ્હારા યહાં ઈંતઝાર કર રહા હું…”… ” ઢે એં એં એં ન ન..” અને ભગો અમારી સામે આખી “દીવાર” ફિલ્મ તાદૃશ્ય કરી દેતો..
અમારી સોસાયટીના લગભગ બધાં જ માણસોની એ મિમિક્રી કરતો. નવરાત્રિના છેલ્લા નોરતે ભગાનો અડધા કલાકનો પ્રોગ્રામ દર વર્ષે અચૂક થતો. જેમાં એ સોસાયટીનાં નાના-મોટા સૌની મિમિક્રી કરી બધાયને હસાવી હસાવી “ઊંધા” પાડી દેતો. ક્રિકેટ રમવામાં પણ એ જબરો “ઓલરાઉન્ડર” હતો. આજુબાજુની સોસાયટીઓ સાથે મેચ ગોઠવાય ત્યારે કાયમ એકલે હાથે એ અમારી સોસાયટીની ટીમને જીતાડી દેતો. એને તરતાં, ઝાડ ઉપર ચડતાં, ઊંચેથી “ભૂસકો” મારતાં એવું બધું જ આવડતું હતું. ટૂંકમાં એ “જેક ઓફ ઓલ” જેવો હતો. અને એ અમારા બધાયનો “હીરો” હતો, “રોલ મોડેલ” હતો. એક દિવસ અચાનક એના “બાપા” અકસ્માતમાં ગુજરી ગયાં અને ભગો ઘર ખાલી કરી એની મા સાથે મામાના ઘરે રેહવા “ગામડે” જતો રહ્યો. અમે બધાં ઘણાં દિવસો સુધી ઉદાસ રહ્યાં. ભગા વગર અમારી મિત્ર મંડળી વેરવિખેર થઈ ગઇ. અમારી સોસાયટીની કિકેટ ટીમે પણ રમવાનું બંધ કરી દીધું. વર્ષો વીત્યા. બધાં મોટાં થઈ ગયા. ભગો ભૂલાઈ ગયો.
થોડા દિવસ પહેલાં મારી કંપનીના “ઓફિશિયલ” કામસર ભાવનગર જવાનું થયું. કારમાં બે ઓળખીતાને લઈ ભાવનગર જવા નીકળ્યો. રસ્તામાં સાથેના બે જણાને ચા પીવાનું મન થયું એટલે એક ઢાબા પાસે ગાડી રોકી. એક ટેણિયાને બે ચાનો ઓર્ડર આપી અમે ત્યાં પડેલી જૂની તૂટેલી ખુરશીઓ પર બેઠાં. સાથે જે હતાં એમાંનાં એકે મને પૂછ્યું “કેમ? તમારે ચા નથી પીવી..?” મેં માથું ધૂણાવી ના પાડી. થોડી વારે પેલો ટેણિયો આવ્યો અને અમારા ત્રણેય સામે એક એક કપ મૂક્યો. મારી સાથે જે હતો એણે મોટેથી કહ્યું “અલ્યા, અમે બે જ ચા મંગાવી’તી.. આ ત્રીજી ચા કેમ લાવ્યો..?” ટેણિયા એ કહ્યું “એ ચા નથી કોફી છે..” મેં કહ્યું “પણ તું કોફી કામ લાવ્યો..?” ત્યાં પાછળથી અવાજ આવ્યો “કેમ કે તને નાનપણથી કોફી પીવાની આદત છે અલ્યા ચશ્મીશ..” મેં પાછળ ફરી એ અવાજની દિશામાં જોયું તો એક મેલોઘેલો, ટાલીયો ડોસો એનું સાવ બોખુ મોઢું ખુલ્લું કરી હસી રહ્યો હતો. મેં એને ધારી ધારીને જોયો અને મને ઝબકારો થયો અને મેં મોટેથી બૂમ પાડી ” અલ્યા.. ભગા તું…?” લઘરવઘર ભગો આગળ આવ્યો અને બચ્ચનની સ્ટાઇલમાં ઉભો રહી બોલ્યો “તુમ લોગ મુજે બાહર ઢૂઁઢ થે ઔર મૈં તુમ્હારા યહાં ઇંતઝાર કર રહા હૂં..” આટલું સાંભળી ને હું રીતસર દોડ્યો અને ભગાને “કચ્ચીને” ભેટી પડ્યો. મારા સૂટમાંથી આવતી પરફ્યુમની સુગંધ કરતાં ભગાના મેલાં કપડાંમાથી આવતી પરસેવાની વાસ મને વધારે મીઠી લાગતી હતી.
– વિનય દવે

©Vinay Dave

VAAT EK RAAT NI

દિવ્ય ભાસ્કર
કળશ મેગેઝીન

” લા’ફટર ”
“વાત એક રાતની”

લેખક – વિનય દવે

પરીક્ષાની સિઝન શરૂ થઈ રહી છે. એક્ઝામ પાસે આવે એટલે વિદ્યાર્થીઓ અને એમના વાલી બધાં એકદમ ‘ટેન્સ’ થઈ જતાં હોય છે. પરીક્ષાની તૈયારીમાં સ્ટુડન્ટ્સ, પેરેન્ટ્સ બધાં ઉજાગરા કરવા માંડે છે. જે ઘરમાં કોઈની પરીક્ષા નજીક હોય એ ઘરનું વાતાવરણ જ કંઈક જુદું હોય છે. દરેક વિદ્યાર્થી પોતાના અંદાજમાં પરીક્ષાની તૈયારી કરતો હોય છે. કોઈકને માત્ર દિવસે વાંચવું ફાવતું હોય છે તો કોઈકને રાત્રે. કોઈ સવારે ખૂબ વહેલા ઊઠીને વાંચે છે તો કોઈ મોડી રાત સુધી જાગીને વાંચે છે, પણ બધાયનું ધ્યેય વાંચી અને સારા માર્ક્સથી પાસ થવાનો હોય છે. વાંચવાની જુદી જુદી પદ્ધતિઓમાં રાત્રે વાંચવાવાળી પદ્ધતિ ખૂબ રોચક છે. જેમાં ગામ આખું સૂઈ જાય ત્યારે વિદ્યાર્થી જાગીને વાંચતા હોય છે (અથવા તો વાંચવાનું અદ્્ભુત નાટક કરતા હોય છે.) મોડી રાત્રે જાગી અને વાંચતી વખતે અનોખા, કોમેડી પ્રસંગો બનતા હોય છે. રાત્રે જાગી અને વાંચનારાઓમાં મોડેથી ચા-નાસ્તો કરવાનું ‘માહાત્મ્ય’ હોય છે. જેને માટે લગનવાળા ઘરની જેમ પરીક્ષાવાળા ઘરમાં દૂધ અને નાસ્તાનો વધારાનો સ્ટોક ‘ખડકી’ દેવામાં આવતો હોય છે.

ઘણી વાર તો વિદ્યાર્થીઓને મોડી રાત્રે ચા પીવા માટે બહાર જવાની પણ મજા પડતી હોય છે. મોડે સુધી ચાલતી ચાની ‘યાની કિ ચાની લારીઓ પર આવા પરીક્ષાના સમયે’ રાત્રિવાચક નિશાચર વિદ્યાર્થીઓનાં ટોળેટોળાં જમા થતાં હોય છે અને ચા-નાસ્તાની જયાફતો ઊડતી હોય છે. અમે જ્યારે ભણતા’તા ત્યારે પરીક્ષા પહેલાં રાત્રે જ વાંચવાનું ‘પ્રિફર’ કરતા’તા અને રાત્રે એક-બે વાગ્યે ચા પીવા બહાર ધસી જતા’તા. એક વાર અમે ઘરથી દૂર છેક રેલવે સ્ટેશન પાસે સ્કૂટર લઈ ચા પીવા રાત્રે દોઢ વાગ્યે ગયા હતા.

ત્યાં કેટલાક મિત્રો પણ ‘હાજર સ્ટોકમાં’ ઊભા હતા. અડધો પોણો કલાક ટોળટપ્પાં કરીને છૂટા પડ્યા અને અમે જોયું તો અમારું સ્કૂટર સત્યનારાયણની કથાના ભગવાનની જેમ ‘અંતર્ધાન’ થઈ ગયું હતું. અમારા ભાઈબંધો પણ જતા રહ્યા હતા અને એ ટાઇમે તો મોબાઇલ પણ નહોતા. એટલે અમે એકલાઅટૂલા થઈ ગયા. ચા વાળાએ પણ ‘વસ્તિ’ કરી નાખી. અમે તો બરાબરના સલવાયા. સ્કૂટર ગાયબ થવાના ટેન્શન સાથે ઘરે કેવી રીતે જઇશ એનું ટેન્શન હતું,
કેમ કે એવે સમયે બસ કે રિક્ષા મળે એમ નહોતી. અમે તો ‘બૈજુ બહાવરા’ બની ગયા. ત્યાં ચાની લારી પર ચા આપનારો ‘ટેણિયો’ જેને અમે ‘છોટું એક કટિંગ આપ બે’ એવું કહેતા. એ આવ્યો અને મારી ‘વિતકકથા’ સાંભળી. એણે મને મારું એડ્રેસ પૂછ્યું. મેં એડ્રેસ કહ્યું, એણે કહ્યું, ‘મારું બેટુ, બહુ દૂર છે. કશો વાંધો નહીં. હેંડો, મું તમુને મારી સાઇકલ પર મેલી જઈશ.’ અને પછી એ ટેણિયો મને એની સાઇકલ પર ઘરે મૂકી ગયો. જોકે, એક વાતની ચોખવટ કરી દઉ
એણે આનાકાની કરી તે છતાંયે સાઇકલ મેં ચલાવી હતી અને એ ટેણિયો મારી પાછળ બેઠો હતો. ઇસ બાત કો નોટ કિયા જાય મી લોર્ડ.) ચાવાળા ટેણિયાની સાઇકલ પર હું ઘરે પહોંચ્યો, ત્યારે ત્રણ વાગ્યા હતા. મેં એને મારા ઘરે સૂઈ જવાનું કહ્યું તો એણે ‘ના ભઈ, મારી બા રાહ જોતી હશે.’ આટલું બોલી સાઇકલ મારી મૂકી. સાઇકલ ચલાવી હું પણ થાક્યો હતો એટલે સૂઈ જવાના પ્લાન સાથે મારા કમ્પાઉન્ડમાં પ્રવેશ્યો અને ત્યાં જે જોયું એ જોઈ હું તો ‘સુન્ન’ થઈ ગયો. હતપ્રભ થઈ ગયો. ત્યાં મારા કમ્પાઉન્ડમાં મારું સ્કૂટર પડ્યું હતું.

સ્ટેશન પાસે ખોવાયેલું મારું સ્કૂટર મારા ઘરના કમ્પાઉન્ડમાં ક્યાંથી આવી ગયું એ વિચારમાં જ હું તો ચક્કર ખાઈ ગયો. હરખનાં આંસુ સાથે સ્કૂટર પર પ્રેમથી હાથ ફેરવી હું ઘરમાં આવી પથારીમાં પડ્યો અને પડતાંવેંત જ નસકોરાં બોલાવવા માંડ્યો. બીજે દિવસે સવારે હું મોડો ઊઠ્યો. હું મોડો ઊઠું ત્યારે મારા પપ્પા ખૂબ અકળાતા હતા, પણ આજે મને જોઈ એ કટાક્ષમાં બોલ્યા, ‘જાગી ગયા કુંવર?’ હું જાગી જ ગયો હતો એટલે મેં માથું ધુણાવી હા પાડી. હવે એમણે સૂર બદલીને પૂછ્યું.
રાત્રે ક્યાં ગયા’તા મારા વા’લા?’ મેં બે અક્ષરી જવાબ આપ્યો, ‘ચા પીવા.’ પપ્પાએ પૂછ્યું, ‘ક્યાં?’ મેં કહ્યું ‘સ્ટેશન.’ પપ્પાએ કહ્યું, ‘એમ? તો રાત્રે ત્રણ વાગ્યે કેમ આવ્યો’તો? તું આવ્યો ત્યારે હું જાગતો’તો. મને થયું મારે સત્ય કહી જ દેવું પડશે. એટલે મેં રાત્રે જે ઘટના ઘટી’તી એ શબ્દશ: કહી દીધી. પપ્પા મારી કથા સાંભળી ઊભા થયા અને બોલ્યા, ‘હવેથી તારું રાતનું રખડવાનું બંધ અને હવે તને સ્કૂટર પણ નહીં મળે.’ આટલું બોલી એ જતા રહ્યા.
થોડી વાર પછી મમ્મી આવી અને એણે મને વિચિત્ર વાક્ય કહ્યું,

‘સ્કૂટરને લોક કર્યા પછી એમાં ચાવી ભરાવી રાખે તો આવું જ થાય.’ હું કંઈ સમજ્યો નહીં. એટલે મેં પૂછ્યું, ‘તું કહેવા શું માગે છે?’ મમ્મીએ કહ્યું, ‘એ જ કે, સ્કુટરને લોક કર્યા પછી એમાં ચાવી રાખી મૂકવાની તને જે કુટેવ છેને, એને સુધારવા તારા પપ્પા સ્કૂટર લઈ આવ્યા હતા.’ મેં આઘાતથી પૂછ્યું. ‘હેં? પપ્પા? પપ્પા મારું સ્કૂટર સ્ટેશનથી લઈ આવ્યા હતા?’ મમ્મીએ કહ્યું, ‘હા, તારા પપ્પા પણ તારી જેમ રાત્રે જાગવા માટે એમના ભાઈબંધ સાથે ચા પીવા સ્ટેશને ગયા હતા અને એમણે ચાવી ભરાવેલું આપણું સ્કૂટર જોયું એટલે તને પાઠ ભણાવવા સ્કૂટર લઈ આવી ગયા.
પપ્પાનો પાઠ ભણી હું તો અવાક્ થઈ ગયો.’ એ ઘટનાને આજે વર્ષો થઈ ગયાં, પણ જ્યારે સ્ટેશન જાઉં છું ત્યારે ‘ગોઝારી રાતે’ મને મદદ કરનારા ટેણિયાને શોધું છું, પણ આજ સુધી એ ટેણિયો મળ્યો નથી અને ત્યારથી હું વાહનને લોક કર્યા પછી ચાવી ખિસ્સામાં મૂક્યા બાદ ફરી એક વાર ચેક કરી લઉં છું કે ચાવી લોકમાં તો નથીને!

GEET GARBAD RASRANG OF DIVYABHASKAR

DIVYABHASKAR ni RAVIVAAR ni RASRANG POORTI na Page Number 6 upar aavti mari PARODY SONG ni column GEET GARBAD nu aajnu song prastoot chhe..

Aapna pratibhaav aapva vinanti.

Aaje
YE SHAAM MASTAANI
e song nu
Parody song banavyu chhe.

-Vinay Dave 😀

ગીત ગરબડ
—————————————
– વિનય દવે
—————————————
ભેળસેળિયાનું ગીત

*********************************

ઓરીજીનલ સોંગ
—————————————-

યે શામ
મસ્તાની,
મદહોશ
કિયે જાયે….
મુજે ડોર
કોઈ ખીંચે,
તેરી ઓર
લિયે જાયે….

*********************************
પેરોડી સોંગ
—————————————-

ભેળસેળ
કરવાની,
ભલે ઝેર
બધા ખાય…
સરકાર
આંખો મીંચે,
મને માલ
મળી જાય….

Please open below mentioned link and Readahm-c2146082-large
“BACKGROUND ME KUCHH BAJ RAHA HAI”
My article in my regular column LA’FATAR on 2nd page of Wednesday’s KALASH poorti of DIVYABHASKAR.

Your suggestions and comments are Wellcome.

– Vinay Dave

લા'ફટર

-વિનય દવે

"પેચોટીનું પિષ્ટપીંજણ"


"પેચોટી ખસી જવી" આ વિષય ઉપર વિશ્વની કોઈ પણ ભાષામાં આજ સુધી ક્યારેય કોઈ જ "હાસ્યલેખ" લખાયો નથી."પેચોટી ખસી જવી" એના ઉપર લેખ લખવા માટે કલમ ઉપાડતી વખતે હાસ્યલેખકોની પોતાની જ પેચોટી ખસી જતી હોવાનું "ચરક સંહિતા" માં સ્પષ્ટ રીતે નોંધાયેલું છે.આ જ કારણો સર "મૌર્ય કાળ" દરમ્યાન આ વિષયના હાસ્યલેખ લખવા ઉપર ચંદ્રગુપ્ત મૌર્ય એ પ્રતિબંધ પણ જાહેર કર્યો હતો."ઈંજુરિયસ ફોર હેલ્થ" હોવાના લીધે જ આ વિષય આજ સુધી 'અનટચ" રહ્યો છે.પરંતુ આજે અમે સમાજના હિત ખાતર અમારા પોતાના સ્વાસ્થ્ય ઉપરનું જોખમ વ્હોરી લેવા તૈયાર છીએ.સો લેટ અસ બીગીન ધ પિષ્ટપીંજણ ઓફ પેચોટી ખસીંગ...
પેચોટીને "પિચોટી" કે "આંબોઈ" એવા નામ થી પણ ઓળખવામાં આવે છે.આ પેચોટી,પિચોટી કે આંબોઈ એટલે "ડુંટીના નીચેના ભાગમાં અંદરની રગોની ગાંઠ" (સાર્થ ગુજરાતી જોડણીકોશ પાના નંબર ચોરાણું) જેમ ડાગળી ખસી જવાનાં ચોક્કસ કારણો નથી હોતા એમ પેચોટી ખસી જવાના પણ ચોક્કસ કારણો નથી હોતા. હાલતા-ચાલતા,વાંકા વળતા-સીધા થતા,ઉઠતા-બેસતા,સુતા-જાગતા,ખૂબ કામ કરતા-નવરા બેસી રહેતા કોઈ પણ કારણના લીધે પેચોટી ખસી જતી હોય છે.આ પેચોટી ખસી ગયા પછી કોઈને "કચ્ચક્ચાઈને" પેટમાં દુખાવો થઇ જતો હોય છે,કોઈનું પેટ સાવ "સુન્ન" થઇ જતું હોય છે,કોઈને સજ્જડ કબજિયાત થઇ જતી હોય છે તો કોઈને "સોલ્લીડ" ઝાડા થઇ જતા હોય છે.(ઝાડા અને એ પણ સોલ્લીડ..? આપણે આવું બધું કેમ બોલીએ છીએ..?) ટૂંકમાં પેચોટી ખસી જવાનાં લક્ષણો ખૂબ ભેદી હોય છે.જેને લીધે "પીડિત વ્યક્તિને" પોતાને શું થયું છે એની સમજ નથી પડતી.સાથેસાથે એના ફેમીલી મેમ્બર્સ પણ "કનફુજવા" થઇ જતા હોય છે.ત્યાં અચાનક કોઈ એવી વ્યક્તિ પ્રગટ થાય છે જે "બ્રહ્મવાક્ય" જેવું નિવેદન કરે છે "આને કશું જ નથી થયું,આની પેચોટી ખસી ગઈ છે.." અને પછી ખસેલી પેચોટીને યથાસ્થાને ગોઠવી આપનારા "ચિકિત્સક" ની શોધખોળ શરુ થાય છે.એલોપથીના ડોકટરો તો આ પેચોટી-ફેચોટીમાં માનતા જ નથી એટલે એમની પાસે જવાનો તો કોઈ મતલબ જ નથી હોતો.આવાં સંજોગોમાં પેચોટી સ્પેશિયાલીસ્ટ કે પછી આંબોઈ એક્સપર્ટની શોધ કરવી ખૂબ અઘરી થઇ જતી હોય છે.કાફી છાનભીન,પૂછપરછ અને લોકસંપર્ક કર્યા પછી માંડમાંડ એક પેચોટી બેસાડી આપનારા મહાનુભાવની ભાળ મળતી હોય છે.આ પેચોટી એક્સપર્ટ મોટે ભાગે સાવ દેશી પ્રકારની વ્યક્તિ હોય છે.મફાભ'ઈ,શેંધાભ'ઈ,અમથાભ'ઈ,જડીબા,લખીમા એવા બધાં એમના નામ હોય છે.એમના ઘરની બહાર "પેચોટી પેશિયાલીસ્ટ" એવું બોર્ડ લગાડેલું નથી હોતું એટલે આપણે "પેચોટીવાળાનું ઘર ક્યાં..?" એવું પૂછતાં પૂછતાં જવું પડે છે. આ પેચોટી બેસાડી આપનારાની પોતપોતાની એક આગવી પધ્ધતિ હોય છે.દરેક જણ પોતાની એ યુનિક સ્ટાઈલમાં પેચોટીનું "પ્રોપર પ્લેસમેન્ટ" કરી આપતા હોય છે.પીડાથી કણસતા દર્દીને ચાદર કે કોથળાના ઝોળામાં નાખી તમે એને એમના ઘરે લઇ જાઓ એટલે એ એક્સપર્ટ દર્દી પાસે ઉભડક બેસી અને ટ્રીટમેન્ટ શરુ કરે છે.
કેટલાંક પતંગની કિન્ના બાંધતી વખતે દોરીનું માપ લેતા હોય એવી રીતે છાતીની ડાબે-જમણે અને ડૂંટી વચ્ચેનું અંતર દોરીથી માપતા હોય છે.આ ત્રિકોણના માપ દ્વારા પેચોટી ક્યાં અને કેટલી ખસી છે એવું એ લોકો નક્કી કરતા હોય છે.ખસેલી પેચોટીની સાન ઠેકાણે લાવવાની એમની પધ્ધતિ પણ એકદમ ચિત્રવિચિત્ર હોય છે.કોઈ એક્સપર્ટ દર્દીને સુવાડી એના આખા શરીર ઉપર ભાર દઈ દઈને તેલ માલીશ કરતા હોય છે અને પછી ડૂંટી ઉપર ખૂબ જોરથી હથેળી દબાવી ત્યાં ગોળ ગોળ માલીશ કરતા હોય છે.કેટલાંક મોટો ટુવાલ લઇ દર્દીની કમર ફરતે વીંટાળી દેતા હોય છે અને પછી છાશ વલોવતા હોય એમ ટુવાલને આગળ પાછળ ખેંચી દર્દીના પેટને કચ્ચીકચ્ચીને વલોવી નાખતા હોય છે.કોઈ દર્દીના પેટ ઉપર દીવીમાં દીવો પ્રગટાવી ઉપર ઉંધો ગ્લાસ દબાવી દેતા હોય છે.ગ્લાસમાં શૂન્યાવકાશ સર્જાતાં એ ગ્લાસ દર્દીના પેટ ઉપર ચોંટી જતો હોય છે,અને પછી એ ચોંટેલા ગ્લાસને દબાણ આપી દર્દીની ડુંટી પાસે ગોળગોળ ઘુમાવવામાં આવતો હોય છે.ઘણા ચાની રકાબી વડે પેટ પર માલીશ કરતા હોય છે.(એ વખતે એ રકાબીમાં ગરમા ગરમ ચા ના ભરી હોય મારા વા'લા..) કેટલાંક દર્દીના પગના અંગૂઠાના મૂળમાં ફીટોફીટ ખૂબ ટાઈટ દોરો બાંધી દેતા હોય છે યાને કિ પગના અંગૂઠાને ફાંસી આપી પેચોટીના આતંકવાદને નાબુદ કરતા હોય છે.કોઈ દર્દીના પેટ પર આંકડાના કે થોરના પાનને ગરમ કરીને મૂકી અને એના ઉપર ટાઈટ પાટો બાંધી દેતા હોય છે.આવા નીતનવા નૂસખા કરી અને અંતે "ઉભા થઇ હાથ ખંખેરી નાંખો અને પછી છાલક મારી મોઢું ધોઈ નાખો.." એવી સૂચના આપી દર્દીને રવાના કરી દેતા હોય છે.(ફી લીધા પછી હોં ભ'ઈ..) પેચોટી એક્સપર્ટની આવી ટ્રીટમેન્ટ પછી દર્દીને સારું પણ થઇ જતું હોય છે.આ સારવારની પધ્ધતિ શારીરિક છે કે માનસિક એ તો ખબર નથી પણ એનાથી લોકોનો "પેચોટી પ્રોબ્લેમ" સોલ્વ તો થઇ જ જાય છે.આ વાંચીને તમારી પેચોટી તો નથી ખસી ગઈ ને..? એવું હોય તો "હેંડો અમથાભ'ઈને ત્યોં..."


-vinaydave61@yahoo.com